Judith Linders
Toen ik begin dertig was maakte ik lange wandelingen met mijn vader, in het Brabantse buitengebied. Heerlijk vond ik dat en er was zoveel moois te zien. Hoe licht op het landschap viel, dramatische wolken, een sereen, mistig landschap. Wandelen in al die landschappen en omstandigheden vond ik heerlijk, het gaf me een gevoel van ademruimte en vrijheid.
Langzaam ontstond het verlangen om het moois dat ik zag fotografisch vast te gaan leggen. Ik heb toen een spiegelreflexcamera gekocht en ben gaan fotograferen. Dat heb ik een tijdje veel gedaan, maar gaandeweg werd ik opgeslokt door werk en studie en dagelijkse beslommeringen en uiteindelijk heb ik jaren niet gefotografeerd.
​
Een jaar of zeven geleden kocht ik in moeilijke periode in mijn leven in een opwelling een digitale camera. Ik wilde weer gaan fotograferen. Sindsdien is fotografie een onmisbaar deel van mijn leven geworden.
Als mens kan ik intens genieten van schoonheid. Schoonheid in kunst, vooral schilderkunst, schoonheid in (klassieke) muziek en schoonheid in de natuur. Ik ben geen grote kunst- of muziekkenner, dat zeker niet. Mijn reactie op schilderijen en muziek is vaak een emotionele. Ik word gegrepen door sfeer of kleur of een bepaalde zingeving in schilderijen. Bij muziek gaat mijn voorkeur uit naar melodie. Ik hou van Haydn, Mendelssohn, Schubert, allemaal componisten die mooie melodieën componeerden. Sfeer in een schilderij en in muziek, maar ook in de natuur, is voor mij belangrijk. Een collega-fotograaf noemde me romantisch. Daar kan ik me goed in vinden.
William Blake begint zijn gedicht Auguries of Innocence met de volgende regels:
​
"To see a world in a grain of sand
And a heaven in a wild flower
Hold infinity in the palm of your hand
And eternity in an hour"
​
Die regels sluiten heel goed aan bij hoe ik mijn verbondenheid met natuur ervaar. In de natuur zijn is voor mij iets magisch en ook mysterieus. Het is een wereld waarin ongezien van alles leeft en gebeurt. Soms vang ik daarvan iets op, bijvoorbeeld toen ik een tijdje in het bos op een bankje zat en muisjes zag. Of toen ik de vos tegenkwam. Maar het blijft ook ongrijpbaar en dat vind ik heel mooi.
​
In mijn fotografie probeer ik iets te laten zien van de verbinding die ik voel, van het magische, van de schoonheid en de sfeer.
In mijn fotografie zie je veel van mij als mens terug. Mijn beelden zijn vaak dromerig, sfeervol en stralen rust uit. Een troostrijke verlatenheid. Ze zijn stemmig en verstild. Ik gebruik weinig harde contrasten en zoek steeds naar balans in mijn beelden.
​
Door de fotograferen ben ik beter gaan leren zien. Kijken, dat is het devies. In eerste instantie stond het beter zien in dienst van de fotografie en keek ik om een betere compositie te maken, licht goed te vangen. Een mooiere plaat te maken. Maar gaandeweg leerde ik door te zien ook de natuur meer waarderen. En na het waarderen kwam de verwondering en bewondering. De natuur is rijk en gevarieerd en zit zo ontzettend vernuftig in elkaar.
Dit heeft ertoe geleid dat ik er als fotograaf steeds naar streef de natuur waarin ik ben niet te verstoren. Geen troep achter te laten. Het belang van de natuur prioriteit te geven boven mijn foto’s. Ook als die ene, hele gave foto nou net daar, te ver van het pad af, genomen moet worden en het niet is toegestaan van dat pad af te gaan. Heel frustrerend soms, maar dan maak ik de foto niet. De uitgangspunten van Nature First gebruik ik hierbij als leidraad.
​
Wil je meer weten of mijn ontwikkeling als fotograaf, of hoe ik over natuur(fotografie) denk? Of vind je het leuk om tips te krijgen voor natuur gerelateerde onderwerpen? Kijk dan eens op de “Schrijvend” pagina.