Daar kom ik niet vaak.
Als Nijmegenaar zitten zee en strand niet in mijn DNA, ze zijn altijd ver weg. En ik herinner me van strandvakanties vroeger vooral de mensenmassa’s. Het zand in je ogen en de overweldigende verveling van liggen bakken in de zon. Helemaal niks voor mij. Dus ik voelde me nooit aangetrokken tot het landschap van zee en strand.
Tot ik een tijdje geleden de documentaireserie “Het Wad” van Ruben Smit zag. Wat een schoonheid! En zo divers en wild. Mijn verlangen om dat zelf te zien was gewekt. Begin november was ik een week op Schiermonnikoog voor een fotografievakantie. En ik moet bekennen: ik ben om!
Schiermonnikoog is een klein eiland, met heel weinig verkeer en maar één dorp. Dat sprak me gelijk aan, lekker rustig, daar hou ik van. De eerste ochtend van mijn verblijf deed ik een fotoworkshop bij Folkert Abma, een natuurfotograaf die al zijn hele leven op het eiland woont. Heel fijn, want hij liet ons mooie plekken zien en gaf me veel tips over de beste locaties en tijden om te fotograferen. De dagen daarna ging ik zelf op onderzoek uit.
En wat was het geweldig, het eiland is zo mooi, zeker in de herfst. Want juist dan heb je veel variatie in het weer. Vaak mooie luchten. En als de zon ver van de aarde staat is het licht mooi zacht.
Mijn tweede dag voerde me naar de duinen en kwelders bij Kobbeduinen. Een uitgestrekt en ruig gebied waar je, als je niet uitkijkt, zomaar met je voeten in een flinke laag water staat. Een heerlijk gevoel van vrijheid krijg ik van zulke weidse gebieden. De lucht was helder en fris, dat deed me goed.
De derde dag was mistig en koud. Een mooie gelegenheid om te gaan fotograferen bij de jachthaven. Daar zijn allerlei structuren te vinden, zoals palen die uit zee steken. Ik wilde aan de slag met mijn Big Stopper. Dit is een filter die je voor op je lens kunt schroeven en waarmee je je sluitertijd kunt verlengen. Het effect daarvan is dat water helemaal glad wordt. Als je zo fotografeert kun je foto’s maken die een mysterieus effect hebben. Het zijn foto’s met verstilling die een tijdloos gevoel oproepen. Deze oude, verweerde palen die in de mist staan zijn een mooi voorbeeld van werken met een big stopper.
Ik was inmiddels al een paar dagen op Schiermonnikoog, maar had het strand en de zee vermeden. Waarom? Zoals gezegd, aan het strand heb ik niet zulke fijne herinneringen. Maar goed, ik was op een Waddeneiland, dus ik moest er toch aan geloven. En toen ik eenmaal mijn eerste strandfotosessie deed werd ik verliefd. Zomaar opeens, helemaal onverwacht. Want een zee en strand landschap is veel meer dan mensenmassa’s en verveling. Het ene moment is het landschap onwerkelijk, bijna buitenaards, met zijn poelen en grijstonen. Een landschap waar hemel en aarde in elkaar overlopen.
Een volgende keer, met een bulderende windkracht 6, raast het zand over het strand en twijfelt de lucht tussen storm en zon. De vloed komt op, altijd sneller dan je denkt zodat je moet maken dat je wegkomt als je geen natte voeten wil krijgen. Het licht van de opkomende zon tovert de meest fantastische, ongelooflijke kleuren tevoorschijn.
En daar sta ik dan, met mijn statief diep in het natte zand gedrukt zodat hij niet omvalt. Een nietig mensje op dit strand. Ik laat me meevoeren met de schoonheid, het woeste weer, de wind en de betovering. Joel het uit van pure levensvreugde. Dat kan, want er is geen ander mens te bekennen. En ik weet dat mijn mening over zee en strand radicaal is veranderd. In mijn nieuwe herinnering staat zee en strand voor vrijheid, kracht, energie en puur genieten.
Schiermonnikoog, daar kom ik vast nog veel vaker.